Eerst moet ik even kwijt dat we Castle to Crane met 6 man zouden varen: Leo, Petra, Kees Groeneveld, Marco, Anneke en ik. Maar vanwege de slechte ontwikkelingen met Michiel bleef Anneke thuis. Wij besloten de wedstrijd niet met 6 maar met 5 man te varen. Voor ons was het een extra stimulans om er alles, maar dan ook alles, uit te halen.
En zo begon het:
In Glasgow kon je veel Woerkummers tegenkomen, die allemaal op andere adressen logeerden en van allerlei plaatsen vandaan kwamen.
De één kwam van een wedstrijd en ging naar de volgende wedstrijd, anderen hebben er stukken vakantie aan de voor- of achterkant aan geplakt en weer anderen kwamen gevlogen. Er sliepen er op een camping, in een hotel en op de Malloine, een prachtig schip (dat wat onderhoud nodig heeft).
Maar zo verschillend als we zijn, is er ook heel duidelijk een gemeenschappelijke deler: De wedstrijd!! Daar gaat het dan ook bijna de hele dag over al sta je in een museum of loop je door de stad. Dat maakt voor sommigen niet uit. (Hij heet Leo...)
Aan boord van de Maloine is op de ochtend van de wedstrijd iedereen bezig met z’n eigen voorbereiding. Er wordt licht gespannen heen en weer gelopen. Afgekeken bij de anderen wat zij doen, wat ze eten en wat ze meenemen. Korte broek of toch een lange. Jasje aan, jasje uit, isotone drank of toch maar water. Bananen mee! En dan hup, allemaal de bus in!
Over de race zelf kan ik kort zijn: Het was erg ver en duurde veel te lang! En ik zou kunnen vertellen over het mooie landschap en de landmarks waar we langs voeren. Maar ik heb onderweg niets gezien dan de buik en schoenen van de stuurman! En ik overdrijf niet als ik zeg dat we bij de finish helemaal versleten waren, zeg maar, kapot!
Onderweg hadden we wel in de gaten dat we nogal wat boten passeerden. Maar er is een groot verschil hoe we daar per persoon mee omgaan. Marco gaf steeds de geroeide tijd over 500 meter door. Een mooie houvast hoe constant we waren en hoe snel we gingen. Voor mij meer dan genoeg. Leo daarentegen wilde graag steeds weten hoe ver het nog was naar de volgende boot. Een ander soort drive en een andere beleving dus.
Tegen het einde van de wedstrijd hadden we nog te maken met één rete sterke vrouwenboot en een mannenboot uit een andere klasse omdat ze een ander soort boot voeren (ik heb het allemaal niet gezien want ik zag alleen maar schoenen en buik). Maar aan het einde van zo’n uitputtingsslag is zo’n inhaalrace de beste stimulans die je kunt hebben om er nog het allerlaatste beetje uit te persen. De vrouwenboot haalde we in. De ‘afwijkende’ mannenboot haalde ons in, helaas.
Een doedelzakkende meneer speelde ons naar de eindstreep die nog bedrieglijk ver weg lag en de stuurman van dienst haalde het in z’n hoofd om steeds de finish nog een beetje uit te stellen wat behoorlijk annoying was maar na nog eens 3 minuten en nog eens 30 slagen en nog eens 1 minuut kwamen we eindelijk, eindelijk over de finish! Van de weeromstuit ging ik een tijdje hyperventileren en de anderen stortten ter aarde, oh nee… op de bodem van de boot. Wat een opluchting!!
Nog een grotere opluchting was dat we de beste uit onze klasse waren (50+ mix) en de beste boven 50+ (van de vrouwen en mannenboten) en tweede waren van alle boten die meededen. Wij zijn heel tevreden! De prijs die we wonnen is niet alleen voor ons maar ook voor Anneke en Michiel!!
We hebben genoten!
Comentários